شخصی

بعضی رفتن ها نابود کننده هست... وقتی ذکری رو به زبون میاری، وقتی می خوای بلند داد بزنی و خدارو صدا کنی اما صدات در نمیاد ، وقتی هم بالاخره دادت بلند میشه... وقتی دیرشده، وقتی اون از این دنیا دل کنده، هرچقدر هم بدویی، فقط به جسمی میرسی که جوابت رو نمیده... منتظر جواب هستی، هروقت به جایی که قبلا بوده نگاه می کنی و دیگه نمی بینی...  وقتی از درمیای داخل و دیگه اون چشم ها پذیرات نیست... وقتی همه شروع میکنن از خاطراتش و فقط باید تو دلت با خودت باشی... همش باعث میشه تا داغون بشی، تو خلوت خودت با خدا حرف میزنی و تنهایی یاد تک تک خاطراتت میفتی. سخته...سخته با طبیعت دنیا بخوای کنار بیای و دست و پنجه نرم کنی. درهرصورت دنیا طبق طبیعتش جلو میره اما ای کاش همه آرزو به دل نمونن... ای کاش... خداهمه ی رفتگان رو بیامرزه. امیدوارم هیچ کسی تو دنیا این درد رو نکشن. الهی آمین شخصی...